31 maja 2013

Dzień 14 - Pub Fiction!

Dziś dalszy ciąg odwiedzania nowych lokali. Zupełnie przypadkiem, a raczej z racji tego, że posiadają w swym asortymencie jabłkową warkę udałam się do Pub Fiction w Białymstoku. Długo zastanawiałam się jak napisać o tym miejscu możliwie najrzetelniej oddając prawdę, lecz jednocześnie jak najmniej krzywdząco. Pierwsze wrażenie nie było najlepsze. Wchodząc do lokalu ogarnia nas ciemność i niepewność apropo tego, co mamy pod nogami. Ciemność i nieznajomość miejsca to kiepskie połączenie, bałam się, że za chwilę zaskoczy mnie jakiś stopień, zechce wyciąć mi numer i spowoduje mój upadek. Kolejnym minusem lokalu jest głośna muzyka. W tego typu miejscach ludzie spotykają się by pogadać a w tym przypadku mamy zdecydowanie utrudnione zadanie. Jedynym rozwiązaniem jest ewakuacja do ogródka. Przechodząc do plusów z całą pewnością jest to gruszkowe piwo oraz ciekawe elementy wystroju. Rozglądając się po ścianach mamy do czynienia z wiszącą gitarę elektryczną oraz wieloma plakatami i screenami z filmów takich jak np. Kill Bill, Grindhouse oraz Pulp Fiction, co akurat tworzy fajny klimat. Moją uwagę przykuło napisane na ścianie dużymi literami hasło: "Nadajemy sens Twojemu nałogowi". Zabawne, podchodząc do sprawy z dystansem. To wszystko jeśli chodzi o pozytywne aspekty lokalu. Ah... zapomniałam wspomnieć o krzesłach z obiciem, którego wzorem jest umaszczenie dalmatyńczyka lub krowy! Jak kto woli. Gustowne. Lokal nie zrobił na mnie najlepszego wrażenia, mam mieszane uczucia względem tego miejsca ale to przecież tylko moja subiektywna opinia.  

Jeśli chodzi o zdjęcia lokalu, zamieszczam te znalezione w internecie, mam nadzieję, że nie pójdę do więzienia. A to wszystko z powodu banalnie prostego, w lokalu było tak ciemno, że nawet mój wspaniały, nowiutki, idący z duchem czasu aparat w telefonie komórkowym nie podołał zadaniu.  





Zdjęcia ze strony: http://www.podlaskie.strefabiznesu.pl 

30 maja 2013

Dzień 13 - Obejrzyj Casablancę!

Ten film chciałam zobaczyć już dawno, dawno temu lecz zawsze na naszej drodze stawało coś nowszego, bardziej interesującego, z wartką akcją i efektami specjalnymi. Jako, że uwielbiam stare, czarno - białe filmy dziś nadszedł nasz dzień! Casablanca jest filmem uważanym za kultowy o czym świadczą także jej wysokie oceny na portalach filmowych ale mimo wszystko opinie znajomych z którymi spotkałam się odnośnie tego filmu wcale nie zachęcały mnie do seansu. Mimo wszystko zasiadłam przed ekranem komputera z gorącą herbatą i wcisnęłam play. W krótkim czasie okazało się, że film wcale nie jest nudny, pozbawiony akcji i bardzo rozciąga się w czasie. Za to można podziwiać w nim fajną scenografię, szczególnie w kwestii kostiumów tamtych czasów. Klub z muzyką na żywo i czarnoskórym mężczyzną śpiewającym i grającym na fortepianie oddaje niesamowity klimat pełen humoru, sprzeczności, ironii. I mimo, że fabuła filmu nie powala na kolana a teksty tylko czasami bywają żartobliwe chyba mam ogromny sentyment do starych filmów i klimatu, który oddają, bo przyznaję otwarcie - lubię go. 





29 maja 2013

Dzień 12 - Trening z Ewą Chodakowską!

Jakiś czas temu z miesięcznikiem SHAPE ukazała się płyta DVD z autorskim treningiem Ewy Chodkowskiej. Jako, że ostatnimi czasy z różnych stron dociera do mnie dużo informacji na temat tego programu postanowiłam sprawdzić go na sobie i kupiłam magazyn z płytą. Byłam bardzo podekscytowana, gdyż efekty treningu miałam okazję zobaczyć na własne oczy na innych, którzy rozpoczęli trening i kontynuują go do dziś. Płyta zdążyła się od tamtego czasu zakurzyć dwa razy, włączyłam ją tylko po to by obejrzeć ćwiczenia. Oh, how surprising, doprawdy! W dniu dzisiejszym postanowiłam do niej wrócić i (spróbować) wykonać trening. Podeszłam do sprawy trochę sceptycznie, gdyż niejednokrotnie słyszałam, że treningi Ewy są trudne i dość męczące, szczególnie dla osób będących ze sportem na bakier, czyli dokładnie takich jak ja. Zastanawiałam się gdzie podział się mój zapał i ekscytacja z dnia w którym kupiłam płytę. Przebrałam się w sportowy strój, założyłam buty, włączyłam płytę i dałam się ponieść motywującym słowom Ewy, które stanowią wstęp, jak się potem okazało, do katorżniczej pracy. Jak już się zapewne domyślacie nie wytrwałam do końca. Trening trwa 45 minut, ja miałam dość mniej więcej po połowie. Ćwiczenia są wyczerpujące ale przez to jestem w stanie uwierzyć, że trening przynosi dobre efekty w krótkim czasie. Jednak za bardzo lubię siebie by narażać się na tego typu masochizm dlatego myślę, że póki co płyta wróci na półkę i znów jedynym jej przeznaczeniem będzie zbieranie kurzu. Czy kiedyś do niej wrócę? Chciałabym ale wiem na pewno, że najpierw muszę wzmocnić swoją kondycję innymi, bardziej przystępnymi formami sportu. 






28 maja 2013

Dzień 11 - Uśmiechnij się do 3 obcych osób w autobusie!

Nigdy nie należałam do osób entuzjastycznych i pałających uśmiechem względem obcych na ulicy dlatego też postanowiłam spróbować, trochę się uśmiechnąć i sprawdzić jak inni zareagują na ten uśmiech. Byłam ciekawa czy Polacy, jak mówi stereotyp, faktycznie są tacy zrzędliwi, co wiąże się z tym, że są mało uśmiechnięci i czy faktycznie nie lubią obcych (oto ja jestem stereotypowym Polakiem!) a najbardziej ciekawiło mnie czy na ten uśmiech zareagują zdziwieniem. Nie ukrywam, że miałam ogromne obawy, że ludzie zareagują na mnie i na mój uśmiech, jak na dziwadło. Poza granicami Polski, w krajach gdzie miałam okazję być, dzień dobry względem obcego człowieka na ulicy budzi uśmiech, uśmiech nie budzi zdziwienia, jest czymś naturalnym. Zawsze im tego zazdrościłam, entuzjastyczne hi there, hello było czymś niesamowitym! Niestety u nas sytuacja zwykle przedstawia się trochę inaczej, ludzie napotykając swoje spojrzenia czym prędzej uciekają wzrokiem. Muszę przyznać, że tym razem zostałam pozytywnie zaskoczona. W pierwszej kolejności uśmiechnęłam się do chłopaka, następnie do dziewczyny a na końcu do dziecka. Okazało się, że zarówno chłopak jak i dziewczyna odwzajemnili mój uśmiech. Przy okazji dziecka niestety nie miałam tyle szczęścia, może miało kiepski dzień, bo trudno mi pogodzić się z myślą, że mój uśmiech nie był wystarczająco zachęcający!
Uśmiechanie się do wszystkich dookoła na ulicy nie leży w mojej naturze ale muszę przyznać, że przychodzi mi to o wiele łatwiej i naturalniej w obcych krajach, gdzie ludzie są bardziej otwarci. Aczkolwiek po tym dniu nasuwa mi się myśl, że może wcale nie jest tak beznadziejnie, tylko czasem po prostu ktoś musi uśmiechnąć się pierwszy, by ktoś inny mógł ten uśmiech odwzajemnić. 

Z racji niemożności wykonania zdjęć sytuacji i osób do których się uśmiechałam umieściłam zdjęcia bliskich mi fantastycznych, szczerych, ciepłych uśmiechów. Bez was, bez tych zdjęć nie byłoby tego posta! Dziękuję!










27 maja 2013

Dzień 10 - Muzyka klasyczna!

W dniu dzisiejszym padło na muzykę klasyczną. Nigdy nie miałam okazji ani chęci posłuchać tego rodzaju muzyki wyłączając oczywiście lekcje ze szkoły podstawowej, kiedy to każdy z nas przymusowo, niemal przywiązany do ławki, zobowiązany był do 45 minutowego odsłuchu różnych arcydzieł muzyki klasycznej. Żeby tego było mało również do rozpoznawania twórców oraz wypowiadania się na temat danego utworu. Smutna prawda była taka, że nie budziło w nas to ekscytacji nawet w połowie tak ogromnej jak w naszej nauczycielce, bowiem wszyscy woleliśmy wtedy grać na cymbałkach i tworzyć własną niepowtarzalną muzykę! Oto moje wspomnienia z dzieciństwa. Być może właśnie dlatego muzyka klasyczna począwszy od opuszczenia lekcji muzyki aż do dnia dzisiejszego właściwie dla mnie nie istniała. Dziś uległo to zmianie. Od dziś muzyka ta nie będzie kojarzyć mi się z przymusem ze szkolnej ławki tylko z ekspresyjnym wyrazem, przewrotnością, niekiedy zaskakującym dźwiękiem, głębią i nieprawdopodobnie cudownym brzmieniem fortepianu, bo takie są moje odczucia po odsłuchaniu kilku utworów znanych twórców. Niesamowitym faktem dla mnie jest tworzenie tak cudownej muzyki przez człowieka zupełnie pozbawionego słuchu, bo przecież takim był Beethoven.
Muzyka wywołuje niesamowite emocje ale w zależności od utworu także wycisza i relaksuje. Jak dla mnie wieczór spędzony przy muzyce klasycznej był idealnie beztroski. Do pełni szczęścia brakowało mi jedynie butelki czerwonego wina. 




26 maja 2013

Dzień 9 - Zielona kawa!

Jakiś czas temu na rynku pojawiła się zielona kawa, dostępna w postaci kawy rozpuszczalnej, mielonej jak i w ziarnach. Dziś zupełnie przypadkiem miałam okazję wypicia filiżanki. Dopiero podczas tworzenia posta znalazłam informacje, że kawa ma właściwości odchudzające. Okazuje się również, że podobno bardzo pozytywnie wpływa na organizm, mianowicie, opóźnia starzenie się skóry, zmniejsza ryzyko cukrzycy i kilka innych rewelacyjnych obietnic. W związku z tym, że jestem ogromną fanką tego napoju byłam wręcz podekscytowana, że mogę spróbować jej nowego wydania! Ekscytacja szybko zniknęła i wiecie, chyba właśnie odkryłam negatywne strony mego wyzwania. Kawa po zmieleniu wcale nie wygląda jak kawa, ma piaskowy kolor i bardziej przypomina ową skałę niż kawę. Po zaparzeniu wygląda i smakuje jak napar z ziół leczniczych. To, co zwykle jest dla mnie przyjemnością w tym przypadku stało się udręką. Nawet owe właściwości odchudzające i inne pozytywne aspekty nie są w stanie przekonać mnie do jej regularnego spożywania. Całe szczęście są jeszcze inne metody na szczupłą sylwetkę i młodą skórę, bo gdyby nie to, zaczęłabym martwić się o swój zewnętrzny wizerunek!



25 maja 2013

Dzień 8 - Zagraj w lotto!

Nigdy nie grałam w lotto! Dziś wizja wielkich pieniędzy mnie skusiła. Patrząc na ludzi zgarniających wygrane pomyślałam: oni też na pewno nie sądzili, że im się uda. To zupełnie jak ja. Musze przyznać, że to całkiem przyjemne doświadczenie. W oczekiwaniu na losowanie przez głowę przetacza się wizja pięknego życia po szczęśliwie trafionych 6 liczbach. Ogrom planów i marzeń, nowe buty w szafie i podróże dookoła świata. A potem następuje zderzenie z rzeczywistością, bardzo zresztą bolesne. Stwierdzasz, że ilość butów w twojej szafie jest wystarczająca, a jeśli chodzi o podróże to wystarczy ci weekendowy wypad za miasto. Precyzując- nie trafiłam ANI JEDNEJ liczby. Chyba moja data urodzenia wcale nie jest szczęśliwa. Ale co tam, kto by się przejmował? Trzeba przecież w dalszym ciągu próbować szczęścia! Postanowiłam zrujnować się finansowo kupując zdrapki! Ale tu sprawa ma się bardziej optymistycznie, wygrałam 3 zł! Nie powiem wam ile uprzednio "zainwestowałam", bowiem nie jest to warte uwagi. Żeby tego było mało postanowiłam przez pewien czas kupować jedną zdrapkę dziennie. Jak wygram to Wam powiem. Jeśli kiedyś zdam sobie sprawę z własnej naiwności również się pochwalę.  



24 maja 2013

Dzień 7 - Pójdź na imprezę w niekonwencjonalnym miejscu!

Dla mnie niekonwencjonalnym miejscem okazała się remiza strażacka. Kiedy kilka miesięcy temu ci oto sympatyczni panowie ze zdjęcia zdecydowali o imprezie urodzinowej w remizie strażackiej powiedziałam sobie zdecydowane NIE! Bo cóż to za zwyczaj? Strażackie kaski na głowę, maraton tańca przy strażackich ześlizgach i jest impreza? Nie do końca uderza to w moje imprezowe upodobania. Niestety rzeczywistość okazała się brutalna, nikt specjalnie dla mnie nie przeniósł imprezy w bardziej cywilizowane miejsce, zaskakujące nieprawdaż? Pozostało mi jedynie nagiąć swoje zwyczaje i upodobania i podjąć wyzwanie! Położenie "lokalu" pozostawiało wiele do życzenia, nie było to centrum miasta ani nawet obrzeża. Powiem więcej, nie było to nawet miasto. Kasków nie było, ani strażackich ześlizgów też nie ale za to było dużo śmiechu, maraton tańca również był. I może nie odkryję teraz żadnej nowej prawdy życiowej ale przyznając się do pomyłki stwierdzam, że w takich okolicznościach jak impreza urodzinowa miejsce schodzi na dalszy plan. Najważniejsi są wszyscy ludzie tworzący atmosferę radości, zabawy, szczerego uśmiechu od ucha do ucha. Bez takiej atmosfery impreza nie może być udana a bez dobrego miejsca, fantastycznego klubu w centrum miasta okazuje się, że jak najbardziej jest to realne. Przyznając się do błędu nieśmiało stwierdzam, że bawiłam się dobrze, niemniej jednak moje rozczarowanie brakiem czerwonych strażackich kasków jest monstrualne! 





23 maja 2013

Dzień 6 - Załóż bloga!

Pomysł szalony! Cudem zdążyłam, do północy zostało 55 minut! Poczułam dziś przypływ odwagi i zdecydowałam- zakładam bloga! I oto jest. Jestem pewna, że pomoże mi to konsekwentnie wytrwać w postanowieniu i za niecały już rok pojawi się tu ostatni, 365 post i tym samym ostatnia 365 zmiana lub nowa rzecz. Przez 6 dni pisałam o nowych doświadczeniach sama dla siebie w celu usystematyzowania wyzwania. Teraz, teksty zostały obrobione i zamieszczone tu, chronologicznie, dokładnie z takimi datami z jakimi wszystko miało miejsce. 
Pomińmy obawy blogowania, bo przecież chodzi o wyzwania!  



22 maja 2013

Dzień 5 - Pójdź do kawiarni Castel!

Wielokrotnie mijałam to miejsce i wielokrotnie chciałam je odwiedzić lecz zawsze chodziłam do dobrze znanych i lubianych lokali. Teraz w ramach tego wyzwania postanowiłam odwiedzić wszystkie miejsca, które zawsze chciałam zobaczyć, a które zwykle schodziły na drugi plan. Jednym z takich miejsc jest kawiarnia Castel w Białymstoku. Nieraz słyszałam, że idealnym momentem by odwiedzić to miejsce jest wiosna lub lato z uwagi na bajeczny ogródek. To prawda, lecz wchodząc tam miałam ogromny dylemat czy pójść do ogródka czy zostać wewnątrz. Miejsce utopijne, idylla w centrum miasta. Wnętrze urządzone w stylu vintage. Wielkie skórzane kanapy a na nich narzuty rodem z domu mojej babci, wielkie drewniane stoły pokryte robionymi na drutach serwetami. Na ścianach masa luster i obrazów, czarno - białe fotografie przedstawiające nowożeńców co najmniej sprzed kilkudziesięciu lat. W tle słychać spokojną, relaksującą muzykę. Będąc tam czułam się jakbym była w domu własnej babci w znaczeniu bardzo pozytywnym. 
Na zewnątrz istny ogród rodem z angielskich filmów. Masa zieleni i strumyk spływający po kamieniach, białe stoliki i krzesła. Spędziłam tam pięć godzin i przez cały ten czas nie mogłam uwierzyć, że takie miejsce istnieje.






21 maja 2013

Dzień 4 - Ugotuj zupę - krem ze szparagów!

Proces gotowania zupy od zawsze stanowił dla mnie zagadkę. Podobno wystarczy wrzucić do garnka niezbędne składniki, zamieszać i abracadabra powstaje zupa? Interesujące aczkolwiek mało wiarygodne przynajmniej dla mnie. Dziś postanowiłam to sprawdzić. Ale kto by chciał gotować jakąś tam nudną, pospolitą zupę? W ramach ekscytacji zdobyłam się na zupę - krem ze szparagów z serem pleśniowym. Pomyślałam, że jak nie wyjdzie wytłumaczę się tym, że to bardzo nieprzeciętna zupa, bo przecież szparagowa i to wcale nie jest takie proste ugotować coś takiego a już na pewno nie dla mnie. Jak zapewne już się domyślacie okazało się, że to żywy banał a moje przekonanie o tym, że to takie niewiarygodnie trudne zadanie wywodzi się stąd, że nigdy tego nie robiłam. 
Oto dowód moich kulinarnych zapędów: 



20 maja 2013

Dzień 3 - Pójdź na samotny spacer z niecodzienną muzyką w słuchawkach oraz pójdź na piwo w pojedynkę!

Zawsze wierna jednemu gatunkowi muzycznemu postanowiłam spróbować czegoś nowego. Niecodzienną muzyką okazała się dla mnie muzyka country. Zaaplikowałam mojej komórce nowy album zupełnie przypadkowo znaleziony w internecie, podłączyłam słuchawki i w drogę! Na samotny spacer wybrałam park w którym nigdy nie miałam okazji być, Park Skaryszewski w Warszawie. Muszę przyznać, że nowa muzyka była dla mnie zaskakująco miłą odmianą. Usłyszałam przyjemne dźwięki gitary. Zabawne słowa piosenki wywołały szeroki uśmiech na mojej twarzy. Optymistyczne i wesołe brzmienie dodało odwagi i determinacji na kolejne nowe doświadczenie tego dnia.





To było wyzwanie. Siedzenie w pojedynkę przy stoliku i sączenie piwa od zawsze kojarzyło mi się ze współczuciem pozostałych obecnych w barze dlatego też nigdy nie miałam odwagi tego doświadczyć. Litościwe spojrzenia innych jakoś mnie nie kręcą. Ale oto nadszedł dzień 3 wyzwania! Z głową podniesioną wysoko, zaopatrzona w prasę idę do baru. Zamawiam piwo, wychodzę na taras widokowy, siadam, zakładam na nos wielkie okulary, rozkładam gazetę i czekam..i czekam... i nic. Jedno wielkie nic. Nikogo specjalnie nie zdziwiło, że jestem tam sama, spojrzeń pełnych politowania też trudno było się doszukać. Cóż miałam więc zrobić? Zaczęłam się relaksować! Przeczytałam gazetę, która od dawna na mnie czekała, spędziłam czas sama ze sobą w miejscu które mi odpowiadało, mimo huku tramwajów i autobusów wyciszyłam się i zrozumiałam jak wiele obaw powstaje w mojej głowie zupełnie bezpodstawnie. 



19 maja 2013

Dzień 2 - Kawiarnia artystyczna!

Drugiego dnia udałam się do nowego miejsca. Padło na artystyczną kawiarnio - księgarnię MiTo w Warszawie. Idealne miejsce do poszukiwania inspiracji dlatego też właśnie tu spisałam pomysły na kilkadziesiąt najbliższych dni. Plan powstał, nie ma odwrotu!


Miejsce niesamowite, faktycznie coś nowego. Warto było opuścić sprawdzone lokale i ulubione kąty, by odkryć coś nowego.





18 maja 2013

Dzień 1 - Taras widokowy Pałacu Kultury, Tapasy w Hiszpańskiej knajpie oraz Cosmopolitan!

Pomysł jest zacny! Od dziś przez 365 kolejnych dni, w celu wyeliminowania niekonsekwencji oraz jednostajności, każdego dnia zrobię co najmniej jedną nową rzecz! Pójdę w miejsce w którym nie byłam, zjem coś, o co nigdy bym siebie nie podejrzewała, każdego dnia spróbuję czegoś nowego. Za 365 dni, dokładnie 18 maja 2014 r. w moje 24 urodziny będę bogatsza o co najmniej 365 nowych doświadczeń!

Pierwszego dnia podbiłam plan trzykrotnie: panorama Warszawy z tarasu widokowego Pałacu kultury jest obłędna. Na XXX piętrze pojawiła się nowa idea na jeden z kolejnych dni tego roku: na pewno tu wrócę nocą!







Następnie postanowiłam uderzyć w kuchnię Hiszpańską, której nigdy nie miałam okazji spróbować. 
Tapasy w Hiszpańskiej knajpie okazały się smacznym doświadczeniem. 


Na koniec dnia Cosmopolitan, kultowy drink bohaterki Seksu w wielkim mieście. 
Check out ale niekoniecznie coś dla mnie.